કોવિડ POSITIVE !

સુરત: સુરત શહેરમાં જ્યારે કોરોનાના કેસોની સંખ્યામાં દિન પ્રતિદિન વધારો થઈ રહ્યો હતો ત્યારે તકેદારીના ભાગે વર્ષ ૨૦૨૦ થી નર્સિંગ સુપ્રિટેન્ડન્ટ શ્રી સુરેન્દ્રભાઈ ત્રિવેદીના માર્ગદર્શન હેઠળ 'ઈન્ફેક્શન કન્ટ્રોલ નર્સિસ' (ICN) નામથી એક ખાસ ટીમ બનાવવામાં આવી છે. ટીમના સભ્યો આશિષ ટંડેલ, મયુર પટેલ, નિમિષા પરમાર, મિત્તલ શાસ્ત્રી અને ઝંખના ખત્રી ઓપીડી તથા આઈપીડી વિભાગને જોડતો સેતુ બન્યાં છે. દર્દીઓની સેવામાં તત્પર આ ટીમ 'ટીમવર્ક'ની ભાવના સાથે દાખલ થયેલાં દર્દીને યોગ્ય સારવાર મળે એ માટે સતત જવાબદારી નિભાવી રહ્યાં છે.

દર્દી આવે ત્યાંથી સાજા થઈને પરત ફરે ત્યાં સુધીની સારવાર-સેવા અપાય છે

દર્દી હોસ્પિટલમાં આવે કે તરત જ સ્ટ્રેચર પર બેડ સુધી લઈ જવા અને છેક સાજા થઈને ઘરે જાય ત્યાં સુધીની સારવાર-સેવા આ ટીમના મહેનતુ સભ્યો કરી રહ્યા છે. કોરોના વોરિયર આશિષ ટંડેલ અને મયુર પટેલ ICN ટીમમાં સેવારત છે. બંનેના ધર્મપત્નીઓ પણ સ્મીમેરમાં સેવા આપી રહ્યાં છે. દર્દીઓની સેવામાં સજોડે ફરજ નિભાવતા આ પટેલ અને ટંડેલ દંપતિએ પરિવારની જવાબદારી સાથે ફરજને પ્રાધાન્ય આપ્યું છે.

બેંગ્લોર : મહામારીમાં પણ સમાજ માટે પોતાનાથી થાય તેટલી મદદ કરવા માટે તત્પર રહેતા અનેક સેવાભાવી લોકોમાં ચેન્નાઈનું આ નિઃસ્વાર્થ દંપતી પણ સામેલ છે. ચંદીરા અને તેના પતિ કરુણાકરણ આપણા જેવું જ એક સામાન્ય દંપતી છે, પરંતુ સમાજ માટે નીચોવાઈ જવાનો તેમનો જોશ અસામાન્ય છે. ચેન્નાઈની એક એક્સપોર્ટ કંપનીમાં સીવણકામ કરતી ચંદીરા નવરાશના સમયમાં માત્ર 10 મિનિટ ભોજનને આપે છે, અને બાકીના સમયમાં સતત કોટન માસ્ક સીવે છે. જ્યારે તેના પતિ કરુણાકરણ એક ઓટોરીક્ષા ડ્રાઈવર છે. તેઓ ચંદીરાએ સીવેલા માસ્ક તેમના સંપર્કમાં આવતા લોકોને વિનામૂલ્યે આપે છે.

કામ કરતી વખતે સંચાની આસપાસ કાપડના ટુકડા ફેલાયેલા જોયા અને વિચાર આવ્યો...

ચંદીરાની કહાણી કોરોનાની મહામારીની શરૂઆતથી જ શરૂ થાય છે. તે સમયે જ્યારે ન્યૂઝ ચેનલોમાં અને ડોક્ટર્સના મોઢે સાંભળવા મળતું હતું કે જ્યારે તમે N-95 માસ્ક કે કોઈ પણ સર્જિકલ માસ્ક ન મેળવી શકો ત્યારે માત્ર અને માત્ર કપડાંના – કોટન માસ્ક જ તમને કોરોનાની સામે સંતોષકારક રક્ષણ આપી શકે છે. ચંદીરા તેની કહાણી ‘ઇન્ડિયા ટૂડે’ને જણાવતાં કહે છે, “તે દિવસે હું કામ કરી રહી ત્યારે મેં મારા સંચાની આજુબાજુ કાપડના ટુકડાઓ ફેલાયેલા જોયા. આ બધા જ ટુકડાઓ બિનઉપયોગી હોવાથી કચરામાં જાય. ત્યારે મને વિચાર આવ્યો અને મેં એ ટુકડાઓને સારા કામ માટે વાપરવાનું નક્કી કર્યું. મેં નીચે પડેલા નકામા ટુકડાઓ ઉઠાવ્યા અને તેમાંથી માસ્ક બનાવવાનું નક્કી કર્યું.” આ પ્રકારના ટુકડાઓ ખરાબ ગુણવત્તાના કે બીજા કોઈ કારણસર નકામા નથી બનતા પરંતુ કપડું સીવ્યા બાદ વધેલા ટુકડાઓ હોય છે. ચંદીરાને મગજમાં એક જ સવાલ થયો : શા માટે આવા ટુકડાઓને માસ્કનું રૂપ ન આપવું ?

જરૂરિયાત સિવાયના જેટલા પૈસા વધે તે બધા જ માસ્ક બનાવવામાં ખર્ચી નાખે છે ચંદીરા

પગારદાર કર્મચારી તરીકે નોકરી કરતી ચંદીરા છેલ્લા એક વર્ષથી પોતાનો ફાજલ સમય માસ્ક સીવવામાં કાઢી રહી છે. શરૂઆતમાં તેણે માસ્ક તૈયાર કરીને તેના પાડોશીઓને અને મિત્રોને આપ્યા હતા. ધીમે ધીમે માસ્કની ડીમાંડ વધતી ગઈ એટલે ચંદીરાએ તેના પતિ કરુણાકરણની મદદ લીધી. રીક્ષાચાલક કરુણાકરણ દરરોજ તેમને મળતા મુસાફરોને માસ્ક વહેંચવા માંડ્યા. ચંદીરા કહે છે, “મારા પગારમાંથી જરૂરિયાત ઉપરાંતના જેટલા પૈસા વધે છે તે બધા જ હું માસ્ક માટે ઇલાસ્ટીક ખરીદવામાં ખર્ચી નાખું છું. મારી બેગમાં હંમેશા ઇલાસ્ટીકનો એક ગુચ્છો હોય છે.” ચંદીરા હંમેશા એ વાતની ખાતરી કરે છે કે તે જે કાપડનું માસ્ક સીવે તે પ્યોર કોટન જ હોવું જોઈએ.

મારી રીક્ષામાં બેસીને મુસાફરી કરનારા લોકો તો માસ્ક પહેરે જ તેની ખાતરી રાખું છું

ચેન્નાઈના કોડમબક્ક્મમાં રીક્ષા ચલાવતા કરુણાકરણ પત્ની ચંદીરા માટે જાણે માસ્કના ડિલિવરી મેન બની ગયા છે. તેઓ દરરોજ તેમના ઓટો સ્ટેન્ડ ઉપર અને તેમના મુસાફરોને માસ્ક વહેંચે છે. કરુણાકરણ કહે છે, “અમે અત્યાર સુધીમાં કેટલાં માસ્ક વહેંચ્યા હશે તેની ગણતરી નથી રાખી, પરંતુ તે 500 થી વધુ તો હશે જ. માસ્ક ખૂબ જ મહત્વનું છે અને હું ઓછામાં ઓછું મારી રીક્ષામાં બેસીને મુસાફરી કરતા લોકો માસ્ક પહેરે જ તેની ખાતરી રાખું છું. તેઓ જો માસ્ક ભૂલી ગયા હોય તો હું તેમને આપું છું.” કરુણાકરણના મતે સમાજ માટે થઈ શકે તેવું આ નાનામાં નાનું કામ છે.

Courtesy : India Today/Janani K

શ્રીનગર : જમ્મુ કાશ્મીરની મનમોહક ઘાટીઓ પણ કોરોનાના કોપથી વંચિત નથી રહી. સરહદપારથી અવારનવાર આવતા આતંકી હુમલાઓ વચ્ચે જીવતા લોકોનો ભય હવે કોરોનાને કારણે બેવડો થયો છે. અલગતાવાદી વાતાવરણ વચ્ચે પણ અહીં કેટલાક એવા ફરિશ્તાઓ છે જેમણે દિલમાં નાત-જાત, ભેદભાવને નહીં પરંતુ માનવતાને સ્થાન આપ્યું છે. શ્રીનગરના 48 વર્ષીય મંઝૂર અહેમદ આવા જ એક પાક બંદા છે. તેઓ છેલ્લા 5 વર્ષથી પોતે જ ઓક્સિજન ઉપર જીવી રહ્યા છે, છતાં આજે કોરોનાના દર્દીઓને ઓક્સિજનના સિલિન્ડર્સ પહોંચાડી રહ્યા છે.

પોતાના અસ્થમા કરતાં બીજા લોકોનો કોરોના વધુ મહત્વનો

મંઝૂર અહેમદને પાછલા પાંચેક વર્ષથી અસ્થમાની બીમારી છે. તેમને અવારનવાર ઓક્સિજનની જરૂર પડે છે. તેઓ એક ટેમ્પો ચાલક છે અને નાનો ટ્રક (છોટા હાથી) ચલાવીને પોતાનું ગુજરાન ચલાવે છે. પરંતુ કોરોનાની મહામારીમાં તેમણે પોતાના ટેમ્પોને કોરોના પોઝિટીવ દર્દીઓની મદદ કરવામાં જોતરી દીધો છે. મંઝૂરને પોતાની સાથે ઓક્સિજનનું સિલિન્ડર રાખીને ફરવું પડે છે. તેમ છતાં તેઓ કોરોનાના જે દર્દીઓને ઓક્સિજન સિલિન્ડરની જરૂર હોય ત્યાં ટેમ્પો મારી મૂકે છે અને તેમને સિલિન્ડર પહોંચાડે છે.

જેમની પાસે ઓક્સિજન નથી હોતો તેને કેવી મુશ્કેલી થતી હોય છે તે હું જાણું છું

મંઝૂર કહે છે, ‘મહામારીના આ સમયમાં જેમને ઓક્સિજનની જરૂર હોય છે અને છતાંય ઓક્સિજન મળી શકતો નથી ત્યારે તેમની મુશ્કેલી કેવી હોય છે તેની મને ખબર છે. તેમણે કેવી પરેશાનીમાંથી પસાર થવું પડે છે એ હું જાણું છું. હું પોતે એક અસ્થમા દર્દી છું એટલે મને ખબર છે કે ઓક્સિજનની લોકોને ખૂબ જરૂર પડે છે.’ એક એક શ્વાસની કિંમત સમજતા મંઝૂર એટલે જ કોવિડ દર્દીઓની મદદ કરવા આગળ આવ્યા છે. તેમણે ટેમ્પોમાં માલસામાનની હેરફેર કરવાને બદલે હવે ઓક્સિજનના સિલિન્ડરની હેરફેર કરવાનું શરૂ કર્યું છે.

આ પણ વાંચો : કોવિડ POSITIVE : ઘરેઘરે કોરોનાની દવાઓ પહોંચાડી દેહરાદૂનના પોલીસ મેન બન્યા ‘મેડિસિન મેન

માનવતા માટે કોઈને ઓક્સિજન આપવા સક્ષમ છું તો મને બહુ સારું લાગે છે

મંઝૂર કહે છે, ‘માનવતાને ખાતર જો હું કોઈને ઓક્સિજન આપવામાં સક્ષમ છું અને મારા પોતાના જીવનને બચાવી શકું છું કે પછી કોઈને ઓક્સિજનથી રાહત મળે છે તો તેનાથી મને બહુ સારું લાગે છે. મને ખબર છે કે લોકોને ઓક્સિજનની કેટલી જરૂરિયાત છે. ઓક્સિજનથી લોકોના જીવ પણ બચે છે અને મારું ગુજરાન પણ ચાલે છે. પરિવાર માટે બધું કરવું પડે છે. આ માનવતા છે. હું ભીખ ન માગી શકું. ખુદાએ મને હાથ આપ્યા છે એટલે કામ કરું છું.’

પોતાને કોરોના થવાનું પૂરેપૂરું જોખમ છતાં દર્દીઓને પ્રાણવાયુ પહોંચાડી રહ્યા છે

મંઝૂર પોતે ચોવીસે કલાક એક ઓક્સિજન સિલિન્ડર પોતાની પાસે જ રાખે છે. તેમના ફેફસાં પહેલેથી જ નબળાં હોવાથી તેમને કોરોનાનું સંક્રમણ થવાનું પૂરેપૂરું જોખમ છે. તેમ છતાં તેઓ પ્રાણવાયુનો ધંધો કરીને પોતાના પરિવારને અને કોરોનાના દર્દીઓને મદદ કરી રહ્યા છે. મંઝૂર કહે છે, ‘હું ઘરે બેઠો ન રહી શકું. હું કામ કરું છું અને મારા પરિવાર માટે કમાઉં છું. મારો પરિવાર મારી ઉપર જ નિર્ભર છે. હું ચાહું છું કે લોકો આ સમયે આશા ન છોડે. તેમણે મજબુત રહેવું જોઈએ.’

દેહરાદૂન : મનીષ પંત (Manish Pant) તેમનું નામ છે. તેઓ ઉત્તરાખંડ પોલીસના ફાયર વિભાગમાં ફાયરમેન તરીકે ફરજ બજાવે છે. પરંતુ આ દિવસોમાં તેમણે સ્વયં કોરોના યોદ્ધાની જવાબદારી સંભાળી લીધી છે. દહેરાદૂનમાં કોઈ વૃદ્ધ હોય, બીમાર હોય, ગર્ભવતી સ્ત્રી હોય કે પછી એવી લાચાર વ્યક્તિ હોય જેને આ મહામારીમાં જરૂરી દવાઓ ખરીદવા બહાર જઈ શકતી ન હોય તેમના માટે મનીષ સંકટમોચક બની ગયા છે. અસહાય અને મજબૂર લોકોના ઘરે ઘરે જઈને તેઓ જરૂરી દવાઓ પહોંચાડવાનું કામ કરીને અઢળક પુણ્ય મેળવે છે.

મનીષના ફેસબુક પેજ ‘ઓપરેશન સંજીવની’ પર લખ્યું છે : ‘માનવ જીવનની રક્ષા કરવા માટે અમે તૈયાર છીએ. કોરોનાના આ મુશ્કેલ સમયમાં સિનિયર સીટીઝન્સ અને ગર્ભવતી સ્ત્રીઓ ઘરની બહાર ન નીકળે. દેહરાદૂનમાં જો કોઈને દવાઓની જરૂર હોય તો ડોક્ટરનું પ્રિસ્ક્રિપ્શન અમને ઇન્બોક્સમાં મોકલો. અમે તમારી જીવનદાતા દવાઓને તમારા ઘરે પહોંચાડી દઈશું.’ આ પેજ ઉપર લોકો પોતાની જરૂરિયાતની દવાઓ માટે મદદ માગી શકે છે. મનીષના આ પ્રયાસને દહેરાદૂનના લોકોએ હોંશેહોંશે વધાવી લીધો છે અને તેઓ મનીષની મદદ મેળવીને બદલામાં તેમને આશીર્વાદ આપી રહ્યા છે.

પડોશમાં રહેતી સ્ત્રી મનીષના ‘ઓપરેશન સંજીવની’નું વિચારબીજ બની

મનીષને એકાએક ‘ઓપરેશન સંજીવની’નો વિચાર તેમના પડોશમાં રહેતી એક સ્ત્રીની સ્થિતિ જોઈને આવ્યો. 22 માર્ચના દિવસે તેમની એ પાડોશી સ્ત્રીનું બીપી અચાનક જ વધી ગયું. તેના માટે મનીષ મહંત ઇન્દિરેશ હોસ્પિટલમાંથી બીપીની દવા લઈ આવ્યા. એ જ દિવસે દેહરાદૂનમાં લોકડાઉનનું એલાન કરવામાં આવ્યું હતું. આ સ્થિતિ વચ્ચે મનીષને એકાએક વિચાર આવ્યો કે, ગામડાંઓમાં આવા અનેક વૃદ્ધ લોકો હશે, અનેક સ્ત્રીઓ હશે જેમને આ કટોકટીના સમયમાં દવાઓની જરૂર હશે. આ એક વિચારે મનીષને ફેસબુક પેજ બનાવવા પ્રેરિત કર્યા.

વિપરીત પરિસ્થિતિઓમાં દવાઓ પહોંચાડીને બન્યા ‘મેડિસિન મેન’

મનીષે કહ્યું હતું કે, ‘એક દિવસ ઉત્તરકાશીના બનચોરાથી અમને ફેસબુક ઉપર એક મેસેજ આવ્યો કે ગામમાં બે લોકોને દવાની જરૂર છે. અમે લોકોએ ગમે તેમ કરીને દવાઓ તો એકઠી કરી લીધી પરંતુ સૌથી મોટી મુશ્કેલી દવાઓને દર્દીઓ સુધી પહોંચાડવાની હતી. અમે અખબાર લઈ જતી એક ટેક્સી દ્વારા એ દવાઓ ઉત્તરકાશી પહોંચાડી અને ત્યાં ફાયર વિભાગમાં કામ કરતા મિત્ર રવિકાંતને અમે ફોન કરીને દવાઓ મેળવી લેવા કહ્યું. રવિકાંતે બાઈક પર દવાઓ ધરાસૂ સુધી પહોંચાડી અને ત્યાંથી તે બનચોરામાં દર્દીઓ સુધી પહોંચી.’ આવી અનેક પરિસ્થિતિઓમાં મનીષે લોકોને દવાઓ પહોંચતી કરી તેને કારણે તેઓ ઉત્તરાખંડમાં ‘મેડિસિન મેન’ તરીકે ઓળખાય છે. તેમણે અત્યાર સુધી હલ્દવાની, ગ્વાલદમ અને હરિદ્વારમાં 30થી વધુ લોકોની મદદ કરી છે.

બોલિવુડ એક્ટર વિદ્યુત જામવાલે વખાણ કર્યાં હતાં

મેડિસિન મેન મનીષની વાત છેક બોલિવુડ એક્ટર વિદ્યુત જામવાલ સુધી પહોંચી હતી. તેમણે આ નેક કામ માટે મનીષના વખાણ કર્યાં હતાં અને તેમને વધુ નેક કામ કરવાની પ્રેરણા આપી હતી. મનીષ અત્યાર સુધીમાં અલ્મોડા, રુદ્રપ્રયાગ, પિથોરાગઢ, ઉત્તરકાશી, ચમોલી અને દેહરાદૂનના લોકોને દવાઓ પહોંચાડી ચૂક્યા છે.  

ભોપાલ : મધ્યપ્રદેશના પ્રસિદ્ધ શહેર ભોપાલમાં જાવેદ ખાન રહે છે. તે ઓટો રીક્ષા ડ્રાઈવર છે અને રોજ કમાઈને રોજ પેટ ભરનારો આમ આદમી છે. પરંતુ છેલ્લા 26 દિવસથી તે પોતાની રીક્ષાનો ઉપયોગ એવા નેક કામ માટે કરી રહ્યો છે, જેને જોઈને કોઈ પણ માણસને તેના પ્રત્યે આદર જન્મ્યા વગર રહે નહીં. જાવેદે પોતાની રીક્ષાને એક ઓક્સિજન સિલિન્ડર, સેનેટાઈઝર, પીપીઈ સૂટ અને દવાઓથી સજ્જ કરીને કામચલાઉ એમ્બ્યુલન્સમાં રૂપાંતરિત કરી દીધી છે. ઓક્સિજનની અને એમ્બ્યુલન્સની અછત વચ્ચે જાવેદે કોરોનાના અનેક દર્દીઓને કોઈ પણ જાતનું રીક્ષાભાડું લીધા વિના હોસ્પિટલોમાં પહોંચાડ્યા છે.

એમ્બ્યુલન્સની ઉણપને કારણે લોકોને હોસ્પિટલ સુધી રઝળપાટ કરતાં જોઈને વિચાર આવ્યો

જાવેદે ન્યૂઝ એજન્સી એએનઆઈને જણાવ્યું હતું કે તેને રીક્ષાને એમ્બ્યુલન્સમાં ફેરવવાનો આ વિચાર કેવી રીતે આવ્યો હતો. જાવેદ કહે છે, ‘મેં સોશિયલ મીડિયા ઉપર અને ન્યૂઝ ચેનલો ઉપર જોયું કે લોકો એમ્બ્યુલન્સના અભાવે કેવી રીતે રઝળપાટ કરીને હોસ્પિટલ પહોંચી રહ્યા છે. તેમની મુશ્કેલી ઓછી કરવા માટે મને આ વિચાર આવ્યો.’

ઓટો-એમ્બ્યુલન્સ બનાવવા માટે જાવેદે પત્નીનાં ઘરેણાં વેચી દીધાં !

ન્યૂઝ એજન્સી એએનઆઈને જણાવ્યા મુજબ, રીક્ષાને કામચલાઉ એમ્બ્યુલન્સમાં ફેરવવા માટે જાવેદને પૈસાની જરૂર હતી. તેણે લાંબો વિચાર કર્યા વગર તેની પત્નીના ઘરેણાં વેચી કાઢ્યાં અને તેમાંથી જે પૈસા મળ્યા તેનો ઉપયોગ કરીને એમ્બ્યુલન્સ તૈયાર કરી. તેણે ઘરેણાંના પૈસામાંથી ઓક્સિજન સિલિન્ડર, દવાઓ અને પીપીઈ કીટ ખરીદ્યાં. જાવેદ કહે છે, ‘હું દરરોજ ઓક્સિજન રીફીલ સેન્ટરની લાઈનમાં ઓક્સિજન પૂરાવવા માટે ઊભો રહું છું. મારો મોબાઇલ નંબર મારા સોશિયલ મીડિયા એકાઉન્ટ ઉપર છે. એમ્બ્યુલન્સ ન મળે તો લોકો મને કૉલ કરી શકે છે. મેં અત્યાર સુધીમાં 9 ગંભીર દર્દીઓને હોસ્પિટલ પહોંચાડ્યા છે.’

કર્ફ્યૂમાં મદદ કરતા જાવેદ વિરુદ્ધ પોલીસે કેસ દર્જ કર્યો હતો, લોકોના રોષ બાદ પાછો ખેંચ્યો

મધ્યપ્રદેશમાં કોરોનાના વધતા કેસોને ધ્યાનમાં રાખીને કર્ફ્યૂ લાગૂ કરવામાં આવ્યો છે. શનિવારે જાવેદ પોતાની રીક્ષા લઈને જઈ રહ્યો હતો ત્યારે પોલીસે તેને અટકાવીને કલમ 144નું ઉલ્લંઘન કરવા બદલ અને ઇમરજન્સી સર્વિસ પાસ ન હોવાથી કલમ 188નું ઉલ્લંઘન કરવા બદલ તેની વિરુદ્ધ કેસ દાખલ કર્યો હતો. જાવેદે પોલીસને કહ્યું હતું કે, તેણે તેની રીક્ષાને એમ્બ્યુલન્સમાં પરિવર્તિત કરી છે અને તે કોવિડ દર્દીઓને હોસ્પિટલ લઈ જવાનું કામ કરે છે. તેમ છતાં પોલીસે તેની વાત માની નહોતી. જાવેદના સમાચાર જેવા ફેલાયા કે તરત જ સોશિયલ મીડિયા ઉપર લોકોએ રોષ વ્યક્ત કર્યો અને પરિણામે પોલીસે જાવેદ વિરુદ્ધનો કેસ પાછો ખેંચવો પડ્યો.

શિમલા : કોરોનાકાળમાં ડોક્ટર્સ ઈશ્વરનું બીજું રૂપ બની ગયા છે. દર્દીને મોતના મુખમાંથી ઉગારી લેવા માટે ડોક્ટર્સ બધું જ કરી છૂટતા હોય છે. પોતાનો જીવ જોખમમાં હોવા છતાં તેઓ દર્દીઓની સેવામાં દિવસરાત મચેલા રહે છે. હાલના સમયમાં તો ડોક્ટર્સનું કેટલું મોટું ઋણ લોકો પર આવી પડ્યું છે. ખતરનાક વાયરસ સામે યોદ્ધા બનીને દર્દીઓનું રક્ષણ કરતા અનેક તબીબોએ માનવતાના શ્રેષ્ઠ ઉદાહરણો આપ્યા છે.

હિમાચલ પ્રદેશના એક તબીબ દંપતિએ પણ આ રીતે લોકોનાં દિલ જીત્યાં છે. ચંબા જિલ્લાના બનીખેતમાં ડ્યુટી નિભાવી રહેલા ડોક્ટર રાહુલ નરુલા અને તેમનાં પત્ની ડોક્ટર શ્વેતા સેઠીને બે વખત કોરોનાનો માર પડ્યો. તેમ છતાં બંને વખત તેમણે વાયરસરૂપી દૈત્યને હાંકી કાઢ્યો અને સ્વસ્થ થઈને ફરીથી દર્દીઓની સેવામાં લાગી પડ્યા. આજે કોરોના વાયરસના નામથી બેચેન બની જતા અને નકારાત્મક વલણ ધરાવતા લોકોમાં આ દંપતિએ હકારાત્મકતાનો સંદેશો ફેલાવ્યો છે.

આ પણ વાંચો : ‘તમારી મદદની જરૂર છે!’ : સાંસદનો પત્ર આવ્યો અને ડૉ. જ્યોર્જ લાખોની નોકરી છોડી વતન દોડ્યા

ડોક્ટર રાહુલ છેલ્લા એક વર્ષથી મેલમાં પ્રાથમિક સ્વાસ્થ્ય કેન્દ્રમાં ફરજ બજાવી રહ્યા છે. જ્યારે તેમનાં પત્ની શ્વેતા સેઠી ચંબા મેડિકલ કોલેજમાં માઇક્રોબાયોલિજી વિભાગમાં તહેનાત છે. બંને કોવિડ યોદ્ધાઓએ બબ્બે વખત કોરોનાને મહાત આપી છે. પંજાબના ફિરોઝપુરના રહેવાસી ડોક્ટર રાહુલ કહે છે, ‘ગયા વર્ષે સપ્ટેમ્બર મહિનામાં હું પહેલી વખત કોરોનાની ઝપટમાં આવ્યો હતો. મને લક્ષણ દેખાયા એટલે હું તરત જ હોમ આઈસોલેટ થઈ ગયો હતો. થોડા દિવસો બાદ હું સ્વસ્થ થઈ ગયો અને મેં ફરી ડ્યુટી જોઈન કરી લીધી. ત્યાર બાદ જાન્યુઆરીમાં ફરીથી સંક્રમિત થયો.’

ડોક્ટર રાહુલની સાથે સાથે તેમની પત્નીને પણ આ દરમિયાન બીજી વખત કોરોના થઈ ગયો હતો. બીજી વખત થયેલા કોરોનાની અસર ગંભીર થતાં ડોક્ટર રાહુલનું સ્વાસ્થ્ય બગડી રહ્યું હતું. એટલે તેમને ડેલહાઉસી હોસ્પિટલમાં દાખલ થવું પડ્યું હતું. જ્યારે શ્વેતા હોમ ક્વોરંટાઇન થઈ ગયાં હતાં.

દંપતિ હવે સંપૂર્ણ રીતે સ્વસ્થ છે. બંને ફરીથી કોરોના દર્દીઓની સેવામાં પહેલાં જેટલા જ જોશ અને ઉત્સાહથી લાગી પડ્યા છે. બંનેએ લોકોને ખાસ અપીલ કરી છે કે, લોકો આ મહામારીને હળવાશથી ન લે, કેમ કે તેની અસર જીવલેણ બની શકે છે. તેમણે કહ્યું કે, આ મહામારી સામે માસ્ક પહેરીને, યોગ્ય અંતર જાળવીને, વારંવાર સેનેટાઇઝરથી હાથ સ્વચ્છ કરીને અને વગર કારણે ઘરની બહાર ન નીકળીને લડી શકાય છે. દંપતિએ કોરોનાને બે વખત હરાવીને સંદેશ આપ્યો છે કે, કોરોના સામે લડી શકાય છે અને જીતી શકાય છે !

(સૌજન્ય : Amar Ujala)

હોશંગાબાદ : છેલ્લા એક વર્ષથી ડોક્ટરો અને સર્સિંગ સ્ટાફ કોરોના વાયરસ સામે ખડેપગે લડી રહ્યા છે. ઘાતક વાયરસ સામેનો આ જંગ તેઓ કોઈ પણ ભોગે જીતવા માગે છે, અને તેના માટે તેમણે ફના થઈ જવું પડે તો તેનોય વિચાર આ યોદ્ધાઓ કરતા નથી. અત્યાર સુધીમાં એવા અનેક કોવિડયોદ્ધાઓએ આપણને માનવતાની મિસાલ આપી છે. આવી જ વધુ એક મિસાલ મધ્યપ્રદેશના હોશંગાબાદ (હવે નર્મદાપુરમ)ના ડોક્ટર ઋષિ જ્યોર્જે પૂરી પાડી છે.

ડોક્ટર જ્યોર્જ કેરળના કોચીનની નમામિ હોસ્પિટલમાં ફરજ બજાવી રહ્યા હતા. વીસમી માર્ચે તેમના નામે હોશંગાબાદથી લોકસભાના સભ્ય ઉદયપ્રતાપ સિંહના લેટરપેડમાં હિન્દીમાં ટાઈપ થયેલો એક પત્ર આવી પહોંચ્યો. પત્રમાં લખ્યું હતું :

તમારી માતૃભૂમિ નર્મદાપુરમને તમારી સેવાની જરૂર છે. વર્તમાન સંજોગોમાં માનવતાની સેવા માટે તમારા યોગદાનની આવશ્યકતા છે. અહીં તમને જિલ્લા પ્રશાસન અને અમારા સૌ દ્વારા બહેતર સુવિધાની વ્યવસ્થા કરી આપવામાં આવશે. આ વિશ્વાસ સાથે તમે તમારો અમૂલ્ય સહકાર આપશો તેવી અપેક્ષા છે.

સાંસદ ઉદયપ્રતાપ સિંહનો પત્ર મળતાં જ ડોક્ટર જ્યોર્જને તેમનું વતન સાંભરી આવ્યું. તેમણે એક ક્ષણનો પણ વિચાર કર્યા વગર મહિને લાખ રૂપિયા કમાવી આપતી નમામિ હોસ્પિટલની નોકરીમાંથી રાજીનામું આપી દીધું અને પોતાની માતૃભૂમિની સેવા કરવા માટે નીકળી પડ્યા. ડોક્ટર જ્યોર્જના વતન હોશંગાબાદની જિલ્લા હોસ્પિટલમાં એક પણ એમડી કક્ષાનો ડોક્ટર ઉપલબ્ધ નહોતો. એટલે ઉદયપ્રતાપ સિંહને ડોક્ટર જ્યોર્જ યાદ આવ્યા હતા, અને તેમણે તેમને મદદનો પોકાર કર્યો હતો.

વતનના એક જ સાદે બધું પડતું મૂકીને આવી પહોંચેલા ડોક્ટર જ્યોર્જે હોશંગાબાદની જિલ્લા હોસ્પિટલ પહોંચીને કોરોના વોર્ડના દર્દીઓની સારવાર આરંભી દીધી. તેમણે હોસ્પિટલના આઈસીયુ વોર્ડની પણ જવાબદારી સંભાળી લીધી છે. આટલો વતનપ્રેમ ઓછો હોય તેમ તેમણે સરકાર તરફથી અપાતું વેતન લેવાનો પણ અસ્વીકાર કર્યો છે.

ડોક્ટર ઋષિ જ્યોર્જ કહે છે, “હોશંગાબાદ મારી માતૃભૂમિ છે. મારું બાળપણ અહીં જ વીત્યું છે. મારા પિતા અહીં સ્કૂલ ચલાવે છે. આજે મારી માતૃભૂમિને મારી જરૂર છે એટલે હું અહીં પાછો આવ્યો છું. દરરોજ જિલ્લા હોસ્પિટલમાં જઈને કોરોના દર્દીઓનો ઈલાજ કરી રહ્યો છું. આ હોસ્પિટલમાં આઈસીયુ વોર્ડ છે પણ એમડી ડોક્ટર ન હોવાને કારણે તેનું સંચાલન યોગ્ય રીતે નહોતું થતું. એટલે મેં આઈસીયુનો કારભાર સંભાળી લીધો છે. દર્દીઓને દરેક શક્ય સારવાર આપવાનો પ્રયાસ કરી રહ્યો છું. અહીંની સ્થિતિ સુધરી જશે પછી હું કેરળ પાછો ચાલ્યો જઈશ.”

વતનપરસ્તીમાં ગળાડૂબ ડોક્ટર ઋષિ જ્યોર્જે તેમના મિત્ર ડોક્ટર ઉમેશ સેઠાને પણ હોશંગાબાદ આવી જઈને મદદ કરવાનું આમંત્રણ આપ્યું છે. કેરળની લાખો રૂપિયાની નોકરી તજીને પોતાના લોકોનાં જીવન બચાવવા દોડી આવેલા ડોક્ટર જ્યોર્જે સાબિત કરી આપ્યું છે કે મહામારીમાં પૈસા કરતાં સેવા વધારે જરૂરી છે.